τιν ντράμα, φορ δε γουίν!

Οκ, το ξέρω ότι θα το φάω το κράξιμο, αλλά σκασίλα μου! Πριν λίγες ώρες (και μετά από έναν τρελό μαραθώνιο) τελείωσα την 24αρων επεισοδίων 1η σεζόν του 90210, το περσινό remake hit του cw. Η αλήθεια είναι ότι πέρσι τέτοιο καιρό ανυπομονούσα να ξεκινήσει, για 3 λόγους. Πρώτον, γιατί είχα μάθει πως στο remake αυτό έχει βάλει το χέρι του ο Νο2 pεrsonal fave και ubber Θεϊκός Rob Thomas της Veronica Mars (και των άκλαυτων, δυστυχώς, cupids). Δεύτερον γιατί θα έκαναν guest appearances κάποιοι alumni του West Beverly Hills High, της τάξης του '93, συμπεριλαμβανομένου και της πρώτης μου αγάπης Shannen Doherty/Brenda Walsh, που μας είχε εγκαταλείψει το 94 για να πάει στο Λονδίνο, με υποτροφία στην Royal Arts Academy of London, και έκτοτε αγνοούσαμε την τύχη της (:sad:). Και τρίτον, και ημί-σημαντικό, όπως και να το κάνουμε, μεγάλωσα με αυτή τη σειρά, και ασχέτως που την παράτησα στο τελείωμα της 4ης σεζόν, πάντα την αναπολώ. Έτσι λοιπόν, οι παραπάνω λόγοι με είχαν κάνει να ανυπομονώ για την πρεμιέρα. Και εδώ αρχίζουν οι αναποδιές...


Ξεκινάμε με την πρώιμη αναχώρηση του Rob Thomas, ο οποίος κλείνει 2ετές συμβόλαιο με το abc για 2 σειρές, και πλέον η τύχη της σειράς και η εξέλιξή της αγνοείται στα χέρια των επόμενων παραγωγών/συγγραφέων κλπ. Κάνω την καρδιά μου πέτρα και βλέπω την πρεμιέρα. Οκ, ωραίες φάτσες (ω, τι πρωτότυπο!), κλασσικό τιν στόρι, και 2 χαρακτήρες από τα παλιά που όπως και να το κάνουμε, μας είχαν λείψει. Και συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα 4-5-6 επεισόδια... Οκ μέχρι εδώ, γίνεται η σύνδεση με την παλιά ιστορία, μαθαίνουμε τα βασικά, αλλά... Οι παλιοί κλέβουν την παράσταση, σε βαθμό που βαριέσαι (ναι, καλή η Μπρέντα, αλλά... move along, nothing more to see here! Ή τουλάχιστον δείξε, αλλά όχι συνέχεια...).



Τι γίνεται με τους νέους? Που είναι? Ποιοί είναι? Γιατί είναι αυτοί που είναι? Οι παραγωγοί, σε προσπάθεια να προμοτάρουν την σειρά στους παλιούς φανς, επικεντρώνονται στους παλιούς χαρακτήρες, και ξεχνάνε την εμετική Άννι, τον καλούλη Ντίξον, την παρείσακτη/σχεδόν ίμο Σίλβερ, την μπίτσι-κακoμαθημένη Ναϊόμι, τον αθληταρά (huh?) Ήθαν, τον άχαρο νέρντι Ναβιντ (άξουαλι, εγώ τον φωνάζω Ναϊιβ-see what i did there? :p), και τέλος, την "είμαι πρωταγωνίστρια και μαστουρώνω συνέχεια", τριτοκλασσάτη Αντριάννα. And don't even get me started για τον δασκαλάκο που ήταν λεβεντιά!




Οι μέρες περνούν βασανιστικά αργά και βαρετά στο Μπέβερλι, όπως και τα πρώτα 7-8 επεισόδια της σειράς... Με ελάχιστες εξαιρέσεις τους παλιούς (λόγω προηγούμενης λατρείας, αλλά χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης στη σειρά) αλλά και την θεϊκή, λατρεμένη Lucille Bluth/γιαγιά Jessica Walter που κλέβει την παράσταση και χαρίζει το γέλιο σε πολλές ανιαρές στιγμές, ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε τους "κανονικούς" πρωταγωνιστές, τους τινς του τιν ντράματος! Και εδώ έρχεται η ανατροπή.



Ολοκληρωτικό reboot, με νέα showrunner την Rebecca Rand Kirshner (η οποία κυρία είχε εκτελέσει καθήκοντα σεναριογράφου/story editor στη λατρεμένη μας Buffy, και υπήρξε σεναριογράφος και αργότερα η showrunner των επίσης λατρεμένων Gilmore Girls, μετά την αποχώρηση της Palladino) και επιτέλους αρχίζει να ξεδιαλύνει το τοπίο στο who is who! Η Άννι παραμένει εμετική, απλά ξέρουμε ότι είναι λόγω βλακείας και απλά είναι τόσο αηδιαστικά καλή, επίσης λόγω βλακείας, ο Ντίξον είναι ένα παιδί που θέλει να περάσει καλά, αλλά απλά όλα πάνε στραβά, ο Ήθαν δεν είναι ο απλός αθληταράς, αλλά χεστήκαμε, η Σίλβερ είναι όμορφη, αλλά χτικιάρα, και είναι πλέον ημί-ίμο, ο Ναβίντ.... who? Αρκετά με τις δευτεράντζες, πάμε στο ζουμί!


Η Αντριάννα από τυχαία μαθήτρια αναγάγεται σε μία από τις βασικές πρωταγωνίστριες, με ένα arc που αν και ξενέρωτο και λίγο too much, καταφέρνει να μας κερδίσει και να την συμπαθήσουμε! Προσθέτουμε τον νέο Ντύλαν των '00s, το κακό παιδί που είναι πολύ κακός για να ασχοληθεί με την καθημερινότητα του Μπέβερλι, αλλά κατά βάθος είναι κι αυτός ψυχούλα, αλλά... πολύ κωλόπαιδο ο Λίαμ τελικά! Επιτέλους, έναν ενδιαφέρων ανδρικός χαρακτήρας. Βάζουμε και άλλη μία genuine bi-atch, να κάνει την μεγάλη αδερφή (Jenn, σε ευχαριστούμε που ήρθες... ήσουν αυτό που έλειπε!). Και φτάνω στην αποκάλυψη της σειράς.


Η Ναϊόμι, κατά κόσμον AnnaLynne McCord, καταφέρνει να δώσει νέα έννοια στον ορισμό bitchy blonde, και προσθέτει και την λέξη bimbo σε όλα αυτά! Είναι πραγματικά ενδιαφέρον, αν σκεφτείς ότι οι περισσότερες bitches ήταν πάντα κακιές γιατί μπορούσαν, και πάντα ήταν έξυπνες. Αυτή είναι χαζή και την γουστάρουμε, γιατί ενώ είναι ωραία, popular, τίγκα στην ίντριγκα κλπ κλπ, συμπεριφέρεται σαν την geekiest of them all, για τα πιο απλά πράγματα, γιατί τσαντίζεται που δεν κέρδισε το στέμμα, αλλά θα το παραλάβει για να μην κουράζει την νικήτρια (λολ!), και γιατί θα πει την ατάκα από το πουθενά, και θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν δεν κατάλαβες καλά, ή αν όντως η Αντριάννα αποκαλεί τον Ναβίντ "σουσαμένια μπαλάκια!"



Πλέον οι χαρακτήρες είναι αυτοί, τους μάθαμε και τους μαθαίνουμε, και παρόλα αυτά συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα. Δεν είναι και οι πιο ψαγμένοι 16αρηδες της γης, ούτε έχουν τα υπέρ-άλυτα προβλήματα και κακουχίες. Αλλά είναι ορίτζιναλ γιατί απλά μας παρουσιάζουν μια νεολαία του σήμερα, που δεν ξεφεύγει πολύ από την πραγματικότητα...

Οφείλω να ομολογήσω ότι με εξέπληξε ευχάριστα, τόσο ευχάριστα όπως πέρασε η ώρα παρακολουθώντας τα 16 επεισόδια σε περίπου 3 μέρες! Εκπληκτική στιγμή της σειράς, το επεισόδιο 18 όπου κατ' εμέ, αξίζει μια θέση στις 20 καλύτερες στιγμές της tv της σεζόν που μας πέρασε - σίγουρα στο τοπ5 του είδους της ως σειρά! Δεν σου δημιουργεί τρελούς προβληματισμούς, ούτε σε αναγκάζει να μπεις στην θέση των ηρώων, αλλά σε διασκεδάζει και σε φέρνει σε θέση να λατρέψεις χαρακτήρες, είτε γιατί ανεβαίνουν τον "Γολγοθά" τους, είτε γιατί είναι τόσο χαριτωμένα χαζές, που δεν γίνεται να μην τις λατρέψεις-αν και τα σέξι μπουτάκια σε αναγκάζουν να τις βλέπεις και με άλλο μάτι!




Η αρχική μου απογοήτευση μετατράπηκε σε ενθουσιασμό για την συνέχεια της σειράς. Οκ, πέρασε και αρκετός καιρός από την προβολή της, και σίγουρα το γεγονός ότι τα είδα μαζεμένα χωρίς breaks, hiatus κλπ, βοήθησε πολύ. Απλά αν αυτή η 1η σεζόν είναι εισαγωγική, τότε πραγματικά ανυπομονώ για την συνέχεια... Και για να κάνω κι εγώ την σύγκρισή μου, στα σημεία κερδίζει με μικρή διαφορά η 1η σεζόν του νέου 90210 από το παλιό, γιατί όπως και να το κάνουμε έκανε μεγάλη στροφή στην πορεία της, και γιατί η 1η σεζόν του ορίτζιναλ ήταν τίγκα σε ανιαρούς νεανικούς προβληματισμούς, με μία δόση άχαρου after school special στο τέλος κάθε επεισοδίου, όπου το καλό πάντα κερδίζει και "κάνε το σωστό γιατί έτσι πρέπει". Οι παλιοί στα μισά της 1ης σεζόν, έχτισαν χαρακτήρες γύρω από το κεντρικό ζευγάρι Brenda-Dylan, το οποίο εξελίχθηκε και εξέλιξε την σειρά από την 2η σεζόν και μετά, όπου έπαψαν να ασχολούνται με το γιατί είναι κακό να παίρνεις ναρκωτικά στο λύκειο, και άρχισαν να ασχολούνται με το πως θα περάσουν καλά (και εμείς καλύτερα!). Και τότε, είχαμε περάσει καλά... Και τώρα, με την νέα γενιά, αρχίζουμε να περνάμε πιο καλά, και να περιμένουμε για τα καλύτερα... Γιατί, ναι, χωρίς φόβο και πάθος είναι πλέον άλλο ένα guilty pleasure, πολύ κοντά στα επίπεδα του Gossip Girl...



Η 2η σεζόν ξεκινάει στις 8/9, και θα παίζει καπάκι με το remake του ακόμα πιο λατρεμένου, βουτηγμένου στην ίντριγκα, την αμαρτία, τα πάθη, κλπ κλπ Melrose Place, για το οποίο θα ασχοληθώ αργότερα μαζί του... εννοείται! Σχολιάστε ελεύθερα...