No more sleepovers...

Υπάρχουν κάποιες σειρές που πετάνε λίγο πιο χαμηλά από το ραντάρ σου και μέχρι να αντιληφθείς την παρουσία τους και να τις εκτιμήσεις, είναι πλέον αργά αφού έχουν ήδη κλείσει τον κύκλο τους. Σειρές που δεν αλλάζουν τον τρόπο που βλέπεις τηλεόραση και δεν θα μπουν σε πολλά top-10 αλλά είναι τόσο συνεπείς, ειλικρινείς και γενναίες σε αυτό που έκαναν και προσέφεραν, που θα είναι κρίμα αν δεν τους αποδοθεί λίγη από τη δικαιοσύνη που αξίζουν. Μία από αυτές είναι και το Boston Legal.

Η σειρά, όσο περίεργο κι αν φαίνεται για ένα dramedy που αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο κωμικό κομμάτι, είναι βαθιά πολιτική και είναι ένα από τα γνήσια τέκνα της post 9/11 Αμερικής. Όχι της συντηρητικής που διαμορφώθηκε αμέσως μετά αλλά αυτής που βρήκε τη φωνή για να καυτηριάσει όλα αυτά που συνέβαιναν μέσα στη χώρα αλλά και έξω από αυτή και δεν άντεχε άλλο την κατρακύλα που είχαν πάρει οι Η.Π.Α. σε πολλούς τομείς. Έτσι πέρα από τα γνωστά πολιτικά και κοινωνικά θέματα που απασχολούν τις Η.Π.Α. εδώ και πολλά χρόνια, όπως η θανατική ποινή, η οπλοφορία, οι αμβλώσεις, κ.α., η σειρά δεν δίστασε να μιλήσει για τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, το Γκουαντάναμο, τις Προεδρικές εκλογές, το πως χειρίστηκαν αυτά τα θέματα τα αμερικάνικα Μ.Μ.Ε., την Exxon, τους Ρεπουμπλικάνους αλλά ασχολήθηκε και με θέματα όπως η εκπαίδευση, η ανεργία, οι μεγάλες βιομηχανίες, το περιβαλλοντικό, κλπ. Σε όλα αυτά βέβαια πήρε μια σαφή «αριστερή» θέση (όσο δόκιμος είναι αυτός ο όρος) αλλά το έκανε έντιμα και χωρίς να καταφύγει σε τεχνάσματα. Ίσως πόνταρε λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν στο συναισθηματισμό αλλά νομίζω ότι αυτό συγχωρείται.

Όσο για το κωμικό μέρος λίγοι δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι. Το χιούμορ αγγίζει το κάφρικο, σε πολλές στιγμές είναι politically incorrect και κάποιες άλλες ακροβατεί στα όρια του μισογυνισμού. Αλλά είναι τόσο σωστά ισορροπημένο, τόσο καυστικό και πανέξυπνο που ο όλος συνδυασμός σε ανταμείβει. Πέρα από όλα αυτά όμως βρήκα και κάτι ακόμα που λατρεύω να βλέπω σε μία κωμική σειρά. Τις μικρές στιγμές στη διάρκεια του επεισοδίου, όπου οι χαρακτήρες φαίνεται να γνωρίζουν ότι είναι φανταστικοί και ότι παίζουν στην τηλεόραση και κάνουν αναφορές πάνω σε αυτό. Αυτό που ονομάζεται breaking the 4th wall και δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κάνεις, χωρίς να φανείς γελοίος στο θεατή. Ο σουρεαλισμός σε όλο το μεγαλείο του!

Το χαρτί στο οποίο ποντάρουν πολλές σειρές είναι η δημιουργία ακραίων, αντισυμβατικών και δυσλειτουργικών χαρακτήρων για να τραβήξουν τα βλέμματα, αφού συνήθως αυτοί είναι που έχουν και το περισσότερο ενδιαφέρον. Αλλά ο κίνδυνος να καταντήσει ο αυτός ο ήρωας «καρικατούρα» είναι πάντα μεγάλος. Ευτυχώς εδώ κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και έτσι το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι πραγματικά συναρπαστικό να το παρακολουθείς και να προσπαθείς να το κατανοήσεις. Και μάλιστα από 2 ηθοποιούς που ποτέ δεν είχα πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου. Πολλοί θα μιλήσουν για τα Emmy και το κατά πόσο τα άξιζαν αλλά (εκτός του ότι ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερο credit σε βραβεία) ακόμα και οι δύσπιστοι, δύσκολα δεν θα παραδεχτούν ότι είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Παράλληλα υπάρχουν και μερικοί πολύ καλοί 2οι ρόλοι όπως αυτοί της Candice Bergen και του Christian Clemenson που κρατάνε σε πολύ υψηλά επίπεδα τη σειρά. Άλλοι ρόλοι δεν ήταν και τόσο συμπαθείς και δεν αναπτύχθηκαν όσο τους περίμενα αλλά για μια σειρά που άλλαζε κάθε χρόνο σε μεγάλο βαθμό το cast της αυτό είναι λογικό κι επόμενο.

Αυτά τα λίγα ως μικρός αποχαιρετισμός, σε ένα ευφυές και πανέμορφο show…